U kent vast wel dat mooie gebed: “Maak mij een instrument van Uw vrede. Laat mij liefde brengen waar haat heerst…”. Het wordt toegeschreven aan St. Franciscus, maar erg waarschijnlijk is dat niet omdat de oudste versie pas in 1912 verscheen. Desalniettemin blijft het een mooie tekst. Vaak op muziek gezet. Zelfs hoorde ik in Londen vorig jaar bij de musical “Come from away” dit lied voorbijkomen.
Bij het werken aan vrede lijkt het vaak dat we twee stappen vooruit en drie stappen terug zetten. Het werken aan vrede is hard werken. We willen toch een samenleving waarin alle mensen tot hun recht komen en gelijkheid wordt verdedigd, maar de realiteit is helaas anders. De meesten van ons willen toch blijven werken aan een gelijke en eerlijke samenleving voor ons allemaal. Deze Veertigdagentijd zou ons daartoe weer mogen aanzetten. Als we nadenken over het soort samenleving waarin we willen leven, worden we uitgedaagd om na te denken over wat voor soort mensen we zouden moeten zijn om zo’n plek te creëren. De nadruk ligt dan op medelevend zijn, mensen van genade zijn, mensen van gelijkheid zijn, mensen zijn die bekend staan als vredestichters, juist tegen de verwachting in, te midden van de terugslagen en zelfs ondanks de beledigingen. We kunnen er allemaal voor kiezen om samen te werken aan iets beters.
Onlangs kwam ik een herschrijving van het beroemde vredesgebed tegen, getiteld “Heer, maak van mij een instrument van Uw onrust.” Het lijkt het omgekeerde van het Franciscusgebed. God roept ons niet alleen op tot vrede en kalmte, maar ook tot ontevredenheid en soms boosheid. Het werken aan de vrede roept ons ook op om een volk te zijn dat verontrust.
Heer, maak van mij een instrument van Uw onrust.
Waar apathie is, laat me provoceren;
Waar meegaandheid is, laat me vragen stellen;
Waar stilte is, geef dat ik een stem mag zijn.
Waar te veel comfort is en te weinig actie, geef verstoring;
Waar deuren gesloten zijn en harten op slot,
geef de bereidheid om te luisteren.
Als wetten dicteren en pijn over het hoofd wordt gezien,
als traditie luider spreekt dan nodig is,
geef dat ik liever zal proberen recht te doen dan er over te praten.
Verstoor ons, Heer.
Om bij, maar er ook vóór de vreemdeling te zijn;
Om zowel van het onbeminnelijke als het lieflijke te houden.
Heer, maak van mij een instrument van Uw onrust.
(Auteur onbekend)
Het is een smeekgebed om Gods tussenkomst, maar ook een gebed van berouw. Een gebed dat zoveel dingen opsomt die verkeerd zijn in deze wereld en toegeeft dat wij ook ongelijk hebben, als we ons niet inzetten voor deze heilige Onrust. Zeker in deze voorbereidingstijd voor Pasen.
pastoor Albert Buter