Handeling 15, 1-2.22-29; Openbaring 21, 10-14.22-23; Johannes 14, 23-29
Deze zondag op weg naar Hemelvaart is altijd al de zondag van de hoop: Jezus’ woorden: ik ga weg maar ik zal altijd bij je zijn – bied HOOP…. Voor ons als pelgrims van hoop in dit heilige jaar een opsteker…
En ik weet niet hoe het u is vergaan deze afgelopen week vanaf zaterdag met de spanning om het welzijn van de kinderen uit Beerta/Delfzijl- maar als we ooit kunnen voelen wat ‘hoop’ is, dan was het wel vanaf het moment dat de vader met de 2 kinderen verdween van de radar en we alleen maar konden hopen dat de kinderen weer gezond thuis zouden kunnen komen. Hoepel. Steeds liep de familie rond, honderden bekende en dorpsgenoten als het ware met een kop op, te wachten op een berichtje dat alles goed zou zijn – dat er een teken van leven zou zijn, een spoor…en uiteindelijk dat ze maar gevonden zouden worden…
En wat we ook hoorden, het bleek ruis op de lijn , of iets dat niet naar hén verwees, vaak oorverdovende stilte… Nu weten we wat we toen nog niet hoorden, kan de kop af…
Dergelijke berichten, de verschrikkelijke afloop van een fundamenteel conflict en een ijzige zoektocht, wil je ook niet horen. Het heeft óns hier en het hele land bezig gehouden.
Wat je een diepe hoop hebt die je angst overstemt en die je gaat houdt… wat kun je veel stemmetjes in je oren wegdrukken als je hoop heeft dat het goed komt… Arme Jeffrey, Emma, arme moeder Monique, broers, familie en vrienden…. Géén geluid meer… Alle hoop vervlogen, een drama, een ramp, een onherstelbaar verlies. Waar conflicten toe kunnen leiden…
Al lijkt het misschien veel onschuldiger… in de 1 e lezing uit de ‘Handelingen van de apostelen’, schrijft Lucas over de groei van het jonge christendom, maar ook toen waren er pittige discussies over niet-Joden die zich tot het christendom bekeerden zich niet eerst, net als de Joden, noodzakelijk laten besnijden.
Iedereen uit Jezus’ kring was er enorm van overtuigend dat je, om het heil te bereiken, eerst Jood moest worden en aan alle joodse geboden en verboden moest voldoen.
Wie geen Jood mocht niet gedoopt en kon dus niet geaccepteerd worden! Tot een tijdje later – Paulus een ander geluid laat horen. Deze Paulus had eerst Jezus en de apostelen fanatiek bestreden en vervolgd.
Maar een keer toch zelf volgen geworden, klonk door de hoofdtelefoon een nieuw geluid: Paulus verdedigt met klem het bevestigen dat iedereen, Jood of niet, het doopsel kon ontvangen en dat je voorschriften van de Joodse we, die 613 geboden en verboden, niet aan geloofwaardig hoeft op te dringen, maar laat alle oren horen: Jezus enig gebod is: Houd in de eerste plaats van God, houd evenveel van je naaste als van jezelf.
Dat was een enorme vernieuwing! Dat geeft iedereen in de breedte hoop op geluk en op een goed leven. Discussies over geloof en interpretaties van geloof hebben altijd bestaan, en we zien spijtig genoeg ook nu waartoe dat leidt: tot volkerenmoord, tot oorlog.
Maar ook daarbuiten zien we de gevolgen van onenigheid en discussie – in het privéleven achter de deur zien we vechtscheidingen tussen partners, buiten zien we betogingen, demonstraties, arbeidsconflicten, angstculturen in bedrijven, op scholen, op straat.
Als we ooit, zoals in het boek Openbaring van Johannes van het oude Jeruzalem de nieuwe stad-van-God willen maken, dan is het belangrijk dat onderhuidse conflicten uitgesproken worden en verdwijnen. Johannes geeft ons de hoop dat het kán: vrede. Vrede: Een wereld waarin kinderen gespaard worden en ouders kunnen vertrouwen. Geen nachtmerries zoals deze afgelopen week zo dichtbij.
In ‘t Johannesevangelie zetten we de koptelefoon weer op: De afscheidsrede van Jezus klinkt als volgt: ‘Als iemand Mij liefheeft, zal Hij mijn woord onderhouden.’ We horen Jezus zeggen: ‘Vrede laat ik je na, mijn vrede geef Ik je.’ Woorden die je steeds kunt terugspoelen en laten spelen in je oren: Liefde en vrede: de enige echte leefregels van ons geloof, van het hele christendom. Meer niet.
Alleen als we in liefde en vrede leven, is het mogelijk om Jezus’ woord te onderhouden. En om dat vol te houden, zendt Hij ons Gods Geest. Die zal ons helpen – altijd – en ons steeds opnieuw in herinnering brengen in onze oren wat Jezus gezegd heeft en hoe we met die woorden in ons leven en in onze tijd kunnen omgaan.
Nee, het gaat niet om heldendaden, niet om grote woorden en veel actie, maar ’t gaat om ingefluisterd te krijgen hoe Jezus na-te- volgen in ons dagelijks leven en hoe íéts te betekenen in de problemen van deze wereld. De Heilige Geest. Zo is Hij dus altijd bij ons,
Hij wijst ons via onze onzichtbare koptelefoon de weg van liefde en vrede, een weg die leidt naar God en naar elkaar, een weg waarvan wij denken dat die het leven leefbaar en ons gelukkig maakt. Alle reden om díé weg te willen gaan, als pelgrims van hoop anno 2025 die vrede en liefde uit te stralen.
Vaak dacht ik deze week: had deze vader in Beerta/Winschoten die stem van God in de koptelefoon maar gehoord; vaak denk ik: hoe geven wij de Geest de kans om deze mensen te troosten, te bemoedigen, bij te staan in zulke tijden?
Er is veel aan de hand in de wereld, in ons eigen leven, dicht om ons heen.
We zijn prima in staat het evangelie kritisch te lezen en we weten goed dat het niet gemakkelijk is te leven naar dat evangelie, want wij zijn Jezus niet. Maar om onze band ontmoette God sterk te máken en sterk te houden, enorme Jezus ons hulp: de Heilige Geest. In nieuwe Bijbelvertalingen de ‘pleitbezorger’ genoemd, heeft een advocaat die opdracht om mensen op zachte toon het goede in te fluisteren, te bemoedigen en te troosten . Troost die heel erg hard nodig is, zeker na een drama deze week. Dat geeft hoop – hoop op betere tijden, op een nieuw Jeruzalem, op vrede wereldwijd en vooral ook op vrede tussen mensen achter de voordeur, vrede tussen wereldleiders en in ons eigen hart. Die hoop, die hoop willen we graag ontvangen en vasthouden. Amen.
Pastoor Nellie Hamersma