OVERWEGING STARTZONDAG 21 september 2025
Amos 8,4-7; 1 Timotheüs 2,1-8; Luc 16,1-13
‘t Moet een flinke schrik zijn geweest, vrijdagmorgen rond half 9 in een deel van Groningen rond Euvelgunne, ‘t Sontplein, Europaplein en de Vismarkt, toen zomaar een uur lang ALLE stroom uitviel… in een hoogspanningsstation was storing ontstaan en je schrikt van wat er opeens dan allemaal niet meer gaat en kan: Niet alleen stoplichten deden het niet, maar de visboer kon de kibbeling niet bakken, mensen raakten opgesloten in de lift, de elektrische schuifdeuren van winkels deden ‘t niet, van slagbomen van parkeergarages tot de ovens van bakkers en de föhns van de kappers … èn natuurlijk in onze huizen al die dingen met een stekkertje die het allemaal doen dankzij stroom – dat zijn er veel!
Al een tijdje weten we dat het stroomnet overbelast raakt of dreigt te raken, en doordat velen inmiddels elektrisch koken en we ongelooflijk veel apparaatjes met accu’s hebben die opgeladen moeten, hebben we méér stopcontacten dan ooit in huis, nog niet gesproken over stekkerdozen.
Stroom, bijna niets vanzelfsprekender dan stroom: mijn generatie 60-ers en wie na mij komt, kan zich niet eens voorstellen dat er een tijd zónder stroom was.
Gelukkig was de storing in de stad na een uur voorbij, maar we zijn wel weer wakker geworden. Kortgeleden was er geen stroom in de kapel van Franciscus in Veendam: er was geen licht, dus konden we niet lezen, het orgel werkte niet, de microfoon evenmin… we hebben ons gered maar: eerlijk is eerlijk, ‘t was behelpen. We zouden dit kunnen doortrekken naar deze startzondag van 2025:
Dachten we de laatste jaren: hoelang houden we, met minder geld, minder personeel en ook minder vrijwilligers èn met de wetenschap dat elders al kerkgebouwen werden gesloten, de stekker in het stopcontact? Inmiddels kijken we toch weer anders: we kunnen onze kerken inmiddels inpluggen aan nieuwe groene stroom en zijn we bezig met verduurzaming van de gebouwen, maar: nóg belangrijker: de energie van de mensen die bléven, is heel sterk, er kómen ook weer nieuwe mensen bij en ook met straks minder kerkgebouwen zijn er plannen: Hóé wekken we nieuwe energie op om verder te bouwen aan de toekomst van de Norbertus? En: Hoe zijn wij als gelovigen storing-proef?
Wát doen we en waaróm doen we het, wat doen we niet? En: de toekomst?
Hoe ‘rentmeester’-zijn in onze tijd met 5 gemeenschappen, met te veel gebouwen maar wèl met super-energieke vrijwilligers en betrokkenen?
Laten we duidelijk zijn: álles wat we doen, dóén we als christenen vanuit een ‘onderstroom’, vanuit onze christelijke inspiratie, vanuit het voorbeeld van Jezus, de Christus, met wie we mét en zonder draadjes en snoeren, verbonden zijn. Hij is degene die ons de stroom, de energie inblaast, Hij is de toevoer.
En naast ontelbare draadjes en snoeren, is bij de meesten thuis inmiddels ook wifi en bluetooth aanwezig, ‘n draadloos, onzichtbaar netwerk waardoor we meerdere t.v.’ s en apparaten kunnen ontvangen en we verbonden zijn met het World-Wide-Web, het internet dat ons verbindt met de wereld.
De kunst voor ons als gelovigen is om niet alleen met de wereld, maar eerst met God zelf onzichtbaar verbonden te blijven.
Geloven is net als WIFI: je ziet het niet, maar het verbindt wél!
Een stroomstoring in onze stad of dorp is op te lossen, maar een storing met ‘boven’ , met de Heer, is zorgelijker – Dat horen we in de lezingen vanmorgen.
Jezus’ toespraak in ‘t evangelie is provocerend, zoals gelijkenissen vaker zijn.
Hij schudt ons wakker door onsympathieke mensen tot voorbeeld te stellen.
De parabel toont ons een onrechtvaardige rentmeester die sjoemelt met geld en vermogen: hij was bang om zonder inkomen te raken, zijn onbetrouwbare actie lazen we. Jezus laat hier zien wat rentmeesterschap vraagt: we zijn immers allemaal Gods rentmeesters. De valkuil is om te doen alsof alles van óns is, alsof anderen pech hebben als ze niets hebben… de kunst is, zegt Jezus, om elke mens als gelijkwaardige, als medemens te zien, ook de bedelaar, ook de vluchteling, ook de gelovige van een andere geloofsgemeenschap of kerk.
Dat is de basis van het hele christendom, de basis sowieso van vrede op aarde.
In het land waarin wij wonen, op het continent waarop wij Kerk zijn, is niet alleen stroom vanzelfsprekend, maar ook geld houdt mensen in de greep.
De parabel vandaag waarschuwt ons daarvoor en ook Amos in de 1e lezing, die profeet 8 eeuwen voor Christus, riep het volk al ter verantwoording. In beide lezingen horen we hoe slim mensen soms zijn als het gaat om geld, om bezit en eigen voordeel. Veel energie wordt daarin gestoken, maar als er ook maar één storinkje komt, is men van slag! Daarom de vraag aan ons: hoeveel energie steken wij in dingen die echt tellen, in de dingen van God? We worden als volgelingen van Jezus zelfs ‘kinderen van het licht’ genoemd, maar die stroom, de echte energie komt niet van geld maar van God. Je kunt niet God dienen én de mammon, daarom proberen we betrouwbare rentmeesters te zijn die talenten, mogelijkheden en verstand niet alleen inzetten voor geld en bezit, maar eerst en vooral voor liefde, voor barmhartigheid, voor vrede en gerechtigheid. ’t Is Vredeszondag vandaag!!
Amos zegt ’t: bezit kan verblinden, hoe nodig ook, en als geld een doel op-zích wordt, maakt het ons arm vanbinnen. We beseffen goed– ook als parochie – dat veel euro’s op de bank en lege kerken – ons niet tot één gemeenschap maken – vóór alles zijn we een mensenkerk die als doel heeft om licht, energie en vrede te brengen in de wereld, om aangeplugd en verbonden te blijven met God. Dat wordt onze focus voor dit jaar 2025-2026.
Met die boodschap starten we als ‘warme, energieke en verbonden gemeenschap’ het nieuwe kerk- en werkjaar.
Ik wens u veel stroom en veel zegen toe. Amen.