9 november 2025 Ezechiël 47,1-2.8.9.1; 1 Korinthe 3,9b-11.16-17; Johannes 2,13-22
Het speelt in alle partijverkiezingsprogramma’s een hoofdrol, nl de vraag: waar kunnen we wonen? Ouderen, jongeren, nieuwe Nederlanders, statushouders, vluchtelingen, zij die niet meer thuis kunnen zijn om hun gezondheid… Wonen is wel wat! In ons geloof vandaag speelt de vraag: waar woont God? En eigenlijk weten we het antwoord wel: God kiest ervzzoor om onder de mensen te wonen. De woning waar Hij verblijft, is opgetrokken uit ‘levende stenen’ van vlees en bloed die bij elkaar gehouden worden door geloof, door geloof in Jezus Christus. ‘Samen vormen wij de verblijfplaats van God, samen zijn wij de tempel waarin we God in gebed ontmoeten, waar leven is, genezing, bescherming. Gods bouwwerk op aarde, is een netwerk van liefde.
Beste Norbertusparochianen, bouwen , bouwen, bouwen is het motto van onze regering, die er hopelijk komt, maar in onze geloofswereld staat ‘dat huis van God’ er al: Beelden te óver in de lezingen deze morgen:
In de eerste lezing schildert Ezechiël in een visioen dat hij uit de drempel van de tempel water ziet stromen, water dat leven brengt. Waar dat water langs komt, geneest het land, worden bomen vruchtbaar en mensen vernieuwd.
Het is het beeld van Gods Geest die alles levend maakt. Een tempel, een kerk is niet zomaar ‘n gebouw , maar een bron van leven, een plaats van vernieuwing.
Wanneer we vandaag dus aan onze kerken denken, kunnen we ons afvragen: stroomt er nog levend water uit ons midden? Is hier genezing voor de pijn van mensen? Houden we de deuren strak gesloten, bang voor de buitenwereld of? Het feest dat vandaag wereldwijd op 9 november wordt gevierd, helpt in elk geval die bron opnieuw te openen, zodat Gods Geest binnen kan stromen.
In een tijd waarin onze kerken minder vol zijn geworden en men zegt dat er ook minder behoefte is aan de Kerk, is dat een confronterende boodschap. Maar de toekomst van de Kerk hangt niet af van gebouwen of van het fluctueren van de economie, maar van de levendigeheid in onze harten. Wij zelf zijn de levende stenen waarmee God zijn Kerk wil bouwen. En als er één steen breekt of losraakt , zakt het fundament in elkaar. Die gedachte is ontzettend belangrijk. De Kerk heeft ook toegegeven dat er fouten zijn gemaakt en dat zij en haar personeel, veel laten liggen. Soms moet de kerk opgeschud worden. Zeker.
In het zien evangelie zien we hoe Jezus op mistoestanden reageert: Hij reinigt de tempel. Hij drijft handelaren en geldwisselaars weg, niet omdat de handel op zích slecht is, maar omdat het huis van zijn vader niet bedoeld is als plaats voor eigen winst. Misschien denken we wel: waarom is Jezus zó hier kwaad? Zo vergevensgezind als hij is naar zondaars, tollenaars en prostituees, zo weinig coulance is hier naar geldwisselaars – misschien is het goed ons nog eens te realiseren dat de ruimte van God, ook echt bedoeld is voor de zaken van God. Niet voor niets heeft de huidige pauze de naam Leo gekozen, in de lijn van de maandelijkse pauze Leo XIII die een encycliek wijdde aan sociale gerechtigheid.
Laten we duidelijk zijn: Er is niets mis mee om kniepertjes te bakken en met adventskaarsen, jam of kerststukken te verkopen, omdat dit verbindend is voor de zaak van God en ook een markt van ontmoeting heeft als doel Gods kerk open te houden en mensen te inspireren. God vraagt echt geen vroomheid à la carte en geen geloof als koopwaar, maar ontmoeting, sociale aandacht, stilte, gebed. “Breek deze tempel af en in drie dagen zal ik hem weer oprichten,” zegt Jezus. Vergelijkbaar zegt Hij dat niet het gebouw de tempel is, maar de persoon die Hijzelf is. Hij is de hoeksteen. In Hem woont God onder de mensen.
Vandaag is het dus geen feest van stenen , maar een feest van verbondenheid .
Verbondenheid met Rome en de eenheid van de wereldkerk, verbondenheid met ons eigen Bisdom, 1 van de 7 bisdommen van Nederland, maar ook verbondenheid met elkaar. Wil je een gebouw alléén is maar een stenen ruimte. Omdat wij als krachtige er samen vieren, leren en dienen, wordt deze plek een levende kerk, een huis van God, hier in deze doordeweeks bedrijvige winkelstraat, daar in de doorgangs-Noorderstraat van Sappemeer, aan het Diep van Veendam en van Oude Pekela, op de doorgaande weg van Nieuwe naar Boven-Pekela, in elke gemeente, dorp of stad.
Kerk-zijn, gelovig zijn, heeft alles met ‘levendigheid’ te maken, met ontmoeting, stromend water, goede Geest.
Beste allemaal, wij wonen hier in een gebied waar de Katholieke kerk al oude papieren heeft, ook al staat er maar een paar: in 1700 kerken al in de Kleine Meer, bij Hoogezand-Sappemeer, in 1782 was er al katholiek leven in Oude Pekela, in 1794 begon Veendam, rond 1800 Winschoten, in 1868 in Nieuwe Pekela, nee, toen stond onze kerkgebouwen er nog niet maar er werd gekerkt. Er was al katholiek kerkelijk leven.
De basiliek van Lateranen in Rome is al eeuwen oud, en toch blijft hij symbool van de duurzame vernieuwing van Gods volk. De vernieuwing wordt nooit gestopt. Sterker nog: die vernieuwing begint vandaag, hier, in ons. Als wij ons laten raken door de stroom van levend water uit Gods hart, als wij elkaar helpen om levendige en liefdevolle stenen te zijn, in een rond welk gebouw dan ook, dan blijven de torens boven onze dorpen en steden uitmuntend en blijft de Kerk een teken van hoop in deze wereld. Hoe belangrijk, nu, dat wij ons bij elkaar thuis voelen en dat de Heer zelf ons helpt om eenhuis te zijn waarin Hij kan wonen, een huis met open deuren, waar mensen in vrede en liefde elkaar ontmoeten, waar levend water stroomt. Onze gebouwen blijven niet, katholiek kerkelijk leven wel, het water van Gods liefde en vrede blijft stromen. Amen.
Pastoor Nellie Hamersma