Korenavond,
Op donderdag 3 oktober wordt er weer de jaarlijkse “Pekelder koren avond” gehouden. Diverse koren doen hier aan mee. In de pauze is er koffie/thee en koek verkrijgbaar.
Locatie: Sint Willibrordus, Feico Clockstraat 228, Oude Pekela
Aanvang 19:30 uur
Iedere zaterdag van 13:30 uur tot 16:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Rozenhoedje bidden in oktober
Vanaf 10:00 kunt u binnen lopen en een kop koffie drinken.
Iedere woensdag van 9:30 uur tot 12:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Francesco, het verhaal van de middeleeuwer
Op vrijdag 11 oktober zal in de Sint Bonifatius Nieuwe Pekela de voorstelling “Francesco, het verhaal van de middeleeuwer” gehouden worden.
De voorstelling is voor iedereen toegankelijk en neemt ons mee in het leven van Franciscus van Assisi.
De voorstelling begint om 19:30 uur. De kerk is open vanaf 19:00 uur.
Francesco, oftewel Franciscus van Assisi (1181/82 – 1226) was een middeleeuwse heilige. Al had het weinig gescheeld of hij was geëindigd niet als heilige maar als ketter. In zijn tijd was het leven in vrijwillige armoede een teken van ketterij. Prekende armoedzaaiers trokken door de straten van steden. Zij protesteerden tegen de rijkdom van de kerk en de groeiende rijkdom van burgers. Van de paus kreeg Franciscus de opdracht de armoedebeweging een plek binnen de kerk te geven. Heeft Franciscus zich door deze opdracht van de paus laten inkapselen in de kerk of kon hij juist daardoor inspiratiebron voor velen worden?
Franciscus sloot een denkbeeldig huwelijk met Vrouwe armoede. Bedelend trok hij door de straten met elf volgelingen. Dit twaalftal wilde zo ware volgelingen van Jezus zijn. In dit geval de Jezus zoals zij hem zagen: een arme Jezus zonder dak boven zijn hoofd.
Peter Vermaat brengt dit oude verhaal tot leven. Voor onze moderne ogen en oren speelt zich het verhaal af hoe om te gaan met bezit. Kan de protesthouding van Franciscus ten opzichte van bezit en welvaart voor onze samenleving inspirerend zijn? Of blijft Franciscus toch de dwaze dromer, die zich buiten de samenleving plaatst? Kortom een genoeglijk avondje theater. Maar ook een avond die te denken geeft.
Iedere zaterdag van 13:30 uur tot 16:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Rozenhoedje bidden in oktober
Vanaf 10:00 kunt u binnen lopen en een kop koffie drinken.
Iedere woensdag van 9:30 uur tot 12:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Info-avond Bedevaart naar Assisi
De geïnteresseerden moet zich vooraf aanmelden dit in verband met de thee en koffie en ook de ruimte .
voor meer informatie klik op Folder Assisi
Iedere zaterdag van 13:30 uur tot 16:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Rozenhoedje bidden in oktober
Vanaf 10:00 kunt u binnen lopen en een kop koffie drinken.
Iedere woensdag van 9:30 uur tot 12:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Iedere zaterdag van 13:30 uur tot 16:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Rozenhoedje bidden in oktober
Vanaf 10:00 kunt u binnen lopen en een kop koffie drinken.
Iedere woensdag van 9:30 uur tot 12:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Iedere zaterdag van 13:30 uur tot 16:00 uur
U kunt de kerk bekijken, tot rust komen, een kaarsje opsteken bij Maria of een praatje maken met één van de vrijwilligers. De kerk is toegankelijk voor rolstoelen. U bent van harte welkom.
Veendam, zaterdag 2 november na de viering
Allerzielen; verbonden met onze overledenen
“Het went nooit”. Woorden die we regelmatig horen als we met mensen spreken die een dierbare verloren zijn aan de dood. Nog maar kort of al vele jaren geleden: het went maar niet. En logisch is dat. Het beeld van een mens die een goed leven leeft en daarmee een ouderdom, rijk in jaren bereikt, hebben velen van ons voor ogen. Ook het beeld met je partner oud worden, kinderen en kleinkinderen zien opgroeien horen bij het verwachtingspatroon van ons leven. De dood is dan een wrede verstoorder. Verzachtend mag zijn wanneer wel een veelheid aan levensjaren bereikt wordt of wanneer het leven dermate pijn doet dat de dood een zegen was. Een kaarsje, een gedachte, een woord brengt je weer even bij de overledene. Maar het blijft dubbel: een dankbare herinnering mengt zich met verdrietig gemis. En toch gaat het leven door. Dit zegt men niet alleen, het is ook zo. Alles gaat weer verder, al ziet het door het wegvallen van mensen er wel anders uit. Maar het leven gaat op een andere wijze door. Als christenen gelovigen wij dat wij mogen uitzien naar een geborgen leven bij God. Niet alleen tijdens onze aardse leven, maar ook als dat leven ten einde is. Daarin zit ook het onderscheid tussen geloven en niet-geloven, tussen christen en humanist. Hierin schuilt ook de band die wij mogen voelen met onze dierbare overledenen. Ook al zijn ze er niet meer, ze zijn er nog wel. Hoe cryptisch dit ook klinkt, daarin zit wel de kern. En dat vieren wij rond Allerheiligen en Allerzielen. Onze verbondenheid met de mensen die ons voorgingen, heilig verklaard of niet. Voorbeelden voor ons, dierbaren van ons. De dagen mogen ons hoop en troost geven. Die hebben we hard nodig om met die dubbelzinnigheid in ons leven om te gaan. Dat verwachtingen niet uitkomen geeft veel teleurstelling. Omschakelen naar een nieuwe situatie is niet altijd gemakkelijk. Het dagelijks ervaren van een lege plek is steeds pijnlijk herinnerd worden aan hoe het nog had kunnen zijn. Dan is het belangrijk te weten dat God je draagt. Dat hij weet heeft van je verdriet, van het gemis. Ook al steekt het leven zo in elkaar, ook in de donkere momenten is Hij nabij. Dat we in die zin nooit alleen zijn klinkt ook onwennig. Hij, God, is er altijd bij. We zeggen of zingen het zo vaak. Een mysterie, haast niet te geloven. Maar in zijn aanwezigheid zit wel de kracht van leven, van uitstijgen boven datgene wat dood maakt.
Allerheiligen en Allerzielen; hoe zit dat ook al weer?
Het hoogfeest van Allerheiligen op 1 november viert de gedachtenis van alle heiligen en martelaren. Sinds de 9e eeuw kennen we dit feest. Alle heiligen worden herdacht, ook zij die niet officieel heilig verklaard zijn, maar tot voorbeeld werden door hun manier van leven. Zij zeggen ons op dit feest: niet het graf is het einde, maar het eeuwige leven, de gemeenschap met de levende God.
Op 2 november, Allerzielen, staan we stil bij alle overledenen. De dood van onze dierbaren en ook van degenen aan wie niemand meer denkt. Deze dag staat ook in het teken van de voorgaande dag. Allerheiligen, want we vieren op Allerzielen tegelijkertijd de opstanding van de doden en de overwinning van het leven op de dood. Op veel plaatsen is er dan extra aandacht voor de overledenen van het afgelopen jaar. Bloemen, kruisjes, kaarsen en een bezoek aan het kerkhof hebben in de loop der jaren een plek gekregen bij het vieren van deze gedachtenis.
Hoogezand-Sappemeer, zaterdag 3 november na de viering
Allerzielen; verbonden met onze overledenen
“Het went nooit”. Woorden die we regelmatig horen als we met mensen spreken die een dierbare verloren zijn aan de dood. Nog maar kort of al vele jaren geleden: het went maar niet. En logisch is dat. Het beeld van een mens die een goed leven leeft en daarmee een ouderdom, rijk in jaren bereikt, hebben velen van ons voor ogen. Ook het beeld met je partner oud worden, kinderen en kleinkinderen zien opgroeien horen bij het verwachtingspatroon van ons leven. De dood is dan een wrede verstoorder. Verzachtend mag zijn wanneer wel een veelheid aan levensjaren bereikt wordt of wanneer het leven dermate pijn doet dat de dood een zegen was. Een kaarsje, een gedachte, een woord brengt je weer even bij de overledene. Maar het blijft dubbel: een dankbare herinnering mengt zich met verdrietig gemis. En toch gaat het leven door. Dit zegt men niet alleen, het is ook zo. Alles gaat weer verder, al ziet het door het wegvallen van mensen er wel anders uit. Maar het leven gaat op een andere wijze door. Als christenen gelovigen wij dat wij mogen uitzien naar een geborgen leven bij God. Niet alleen tijdens onze aardse leven, maar ook als dat leven ten einde is. Daarin zit ook het onderscheid tussen geloven en niet-geloven, tussen christen en humanist. Hierin schuilt ook de band die wij mogen voelen met onze dierbare overledenen. Ook al zijn ze er niet meer, ze zijn er nog wel. Hoe cryptisch dit ook klinkt, daarin zit wel de kern. En dat vieren wij rond Allerheiligen en Allerzielen. Onze verbondenheid met de mensen die ons voorgingen, heilig verklaard of niet. Voorbeelden voor ons, dierbaren van ons. De dagen mogen ons hoop en troost geven. Die hebben we hard nodig om met die dubbelzinnigheid in ons leven om te gaan. Dat verwachtingen niet uitkomen geeft veel teleurstelling. Omschakelen naar een nieuwe situatie is niet altijd gemakkelijk. Het dagelijks ervaren van een lege plek is steeds pijnlijk herinnerd worden aan hoe het nog had kunnen zijn. Dan is het belangrijk te weten dat God je draagt. Dat hij weet heeft van je verdriet, van het gemis. Ook al steekt het leven zo in elkaar, ook in de donkere momenten is Hij nabij. Dat we in die zin nooit alleen zijn klinkt ook onwennig. Hij, God, is er altijd bij. We zeggen of zingen het zo vaak. Een mysterie, haast niet te geloven. Maar in zijn aanwezigheid zit wel de kracht van leven, van uitstijgen boven datgene wat dood maakt.
Allerheiligen en Allerzielen; hoe zit dat ook al weer?
Het hoogfeest van Allerheiligen op 1 november viert de gedachtenis van alle heiligen en martelaren. Sinds de 9e eeuw kennen we dit feest. Alle heiligen worden herdacht, ook zij die niet officieel heilig verklaard zijn, maar tot voorbeeld werden door hun manier van leven. Zij zeggen ons op dit feest: niet het graf is het einde, maar het eeuwige leven, de gemeenschap met de levende God.
Op 2 november, Allerzielen, staan we stil bij alle overledenen. De dood van onze dierbaren en ook van degenen aan wie niemand meer denkt. Deze dag staat ook in het teken van de voorgaande dag. Allerheiligen, want we vieren op Allerzielen tegelijkertijd de opstanding van de doden en de overwinning van het leven op de dood. Op veel plaatsen is er dan extra aandacht voor de overledenen van het afgelopen jaar. Bloemen, kruisjes, kaarsen en een bezoek aan het kerkhof hebben in de loop der jaren een plek gekregen bij het vieren van deze gedachtenis.
